2 χρώματα (32 σέλιδο με καρφίτσα)
χαρτί σαμουά
Ήταν μια μέρα του Νοέμβρη. Τα φώτα έριχναν το ξεθωριασμένο τους φως πάνω στα τσιμεντένια απολιθώματα μιας αρχιτεκτονικής που είχε σβήσει από καιρό. Το βιολετί χρώμα του μήνα κάθε άλλο παρά χαρούμενο ήταν. Ένιωθα λες και μου είχε χωθεί στην καρδιά αγκάθι από τριαντάφυλλο, λεπτός κι απροσδιόριστος πόνος, που εξαιτίας του αργοπέθαινα. Όταν κατάφερα να σηκώσω το βλέμμα από το οδόστρωμα, το γεμάτο με ξεχασμένα χνάρια περαστικών, την είδα τυχαία σαν μέσα σε τούνελ. Τα φωτεινά της μάτια με στόχεψαν για μια στιγμή σαν τρένο που έρχεται καταπάνω μου. Την πλησίασα και ψέλλισα ίσα ίσα που με άκουγε: «Απίστευτο, πάνω που σε σκεφτόμουν.. Αυτό κι αν είναι σύμπτωση». Να πω πως χαμογέλασε; Όχι, δεν το έκανε. Τα μάτια της δεν είχαν κόρες κι ο ιός της δίψας, της ατέλειωτης δίψας είχε στεγνώσει και το τελευταίο κύτταρο από τα κάποτε όμορφα χείλη της. Σαν να μιλούσε σε κάποιον τρίτο, αόρατο, μου είπε: «Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, μόνο συμπτώματα της εξαθλίωσης. Είμαστε καταδικασμένοι». Δεν μιλούσε έτσι η Η., γιατί άλλαξε τόσο πολύ; Την πλησίασα λίγο παραπάνω ήθελα να τη δω στο φως, ίσως να την αγκαλιάσω, δεν ξέρω ούτε εγώ τι ήθελα… αλλά με έκοψε. «Με μερικά ευρώ αν θες, ξαναζούμε λίγο από τα παλιά». Δεν είχα ούτε ένα ευρώ πάνω μου, δεν είχα τίποτα απολύτως, ήθελα πολύ να ξαναζήσω τα παλιά αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο και μάλλον αυτό με έκανε κομμάτια. Το τώρα με διέλυε σιωπηλά. Ή το ότι δεν είχα ούτε δεκάρα τσακιστή; ή το ότι είχε αλλάξει τόσο; ή που κι εγώ ήμουν εκεί; Το μόνο που με παρηγορούσε είναι ότι τουλάχιστον θα πέφταμε μαζί-ναι αυτό είναι σύμπτωση, ξεπαγιασμένοι από το κρύο κάπου στη μέση μιας αφιλόξενης χώρας, δίπλα δίπλα, δύο φαντάσματα ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα. Για κάποιους άλλους θα ήμασταν απλά τραγικά θύματα ενός βαρύ χειμώνα θλίψης κι αυτοκαταστροφής, τότε που θάβονται οι έρωτες κάτω από χιλιάδες μικρές, μαύρες νιφάδες χιονιού.
